En als we dit jaar nu eens allemaal in ons Belgenlandje bleven?
We wandelen. We fietsen. We verkennen ons eigen dorp. We kamperen in eigen tuin. Tot de dappere zoon bang wordt en toch bij mama in bed kruipt.
We tuinieren. We slaan aan het bakken. Onze buren ruiken van ver wat we eten wanneer de smakelijke rookpluimen zich uit onze barbecue over de haag slingeren.
We doen dat hier in België eigenlijk goed. De coronacrisis gebruiken om thuis vakantie te houden. En nu we ons iets vrijer mogen bewegen verkennen we onze eigen streek. We komen op plekken die we enkel kenden van de bruine bordjes langs onze verguisde steenwegen.
Is de coronacrisis een katalysator voor bewuster toerisme?
Bij het schrijven van deze tekst is de horeca nog gesloten. Die zou eerst op een veilige en dus beperkte manier terug moeten opstarten voor we écht (we zijn nu eenmaal Belgen) kunnen profiteren van een opgelegde staycation.
Het kan een katalysator worden.
Qua reizen zijn we op dit moment terug gekatapulteerd naar de tijd van Merckx’ eerste touroverwinning. Oké, er stond toen al een man op de maan. Dat is waar. Maar er was nog geen sprake van ecoglamping in Costa Rica of een tuktuksafari in Myanmar, toen nog Birma.
We blijven gewoon in ons land van friet, Brel en ingewikkelde politieke systemen. En net zoals in vervlogen tijd zou een weekendje zee of Ardennen nu iets speciaal zijn. Onze jaarlijkse vakantie.
Zou dat nu echt veel slechter zijn?
Nee, natuurlijk niet. Behalve misschien voor een deel van de reissector. Maar laat ik dat even buiten beschouwing laten.
Het is hier goed. België is een gevarieerde topbestemming die we al te vaak links laten liggen.
België saai? Nee! Als ik een uurtje naar het westen spoor ben ik in Brussel. Rij ik een uurtje naar het oosten sta ik op het hoogste punt van België.
We hebben een verzorgde kustlijn, historische steden die teruggaan tot de tijd van Julius Caesar en die floreerden in de late middeleeuwen. We kunnen sportelen als de beste met de fiets als koning. Van Limburg tot de Vlaamse Ardennen.
We moeten enkel hopen dat de horeca (beperkt) kan heropstarten. Wie na die fietstocht geen streekbier of –kaas kan nuttigen in de plaatselijke abdij of brouwerij… Die verliest toch wat van z’n zwart-geel-rode tint. We zijn Bourgondiërs en daar mogen we gerust trots op zijn.
Dus spring op die fiets, de Muur op. Ga met je grootmoeder op bedevaart naar Banneux. Trek –met respect- onze prachtige resterende natuur in.
En ga naar onze geplaveide historische steden. Dat zijn echt niet enkel Gent en Brugge. Ik geef graag 3 tips van het huis: Doornik, Bergen en Tongeren.
We zijn het natuurlijk al gewoon geworden om de wereld rond te reizen. Ben je nog niet buiten Europa geweest? Dan tel je niet mee. Een vrij recente mentale klik die we gemaakt hebben. Alle bestemmingen zijn mogelijk. Of waren mogelijk, voor corona de wereld ook begon rond te reizen.
Nu kan je natuurlijk afkomen met het argument dat je in eigen land geen vakantiegevoel hebt. Maar een vakantiegevoel zit tussen de oren. Dat vakantiegevoel creëer je zelf.
Dus laat het los. En dan geloof ik helemaal in de katalysator die de coronacrisis kan zijn. Uit deze lockdown en mogelijk opgelegde staycation kan misschien een nieuwe klik volgen. Liefde voor het eigen dorp, de eigen stad, het eigen land.
Het is een cliché zo groot als de Romboutstoren: Je hebt niet veel nodig, geniet gewoon van wat je hebt.
Geef het een kans.
Over gastblogger Toon
Ik noem mezelf een reisliefhebber en content creator, om maar eens een hippe term te gebruiken. Professioneel maak ik filmpjes, als hobby pen ik wat reisschrijfsels neer en schiet ik plaatjes.
Mijn échte reiscarrière begon in 2014 met een soloreis van Ljubljana naar Athene. Nadien volgden jaarlijks één grote reis buiten Europa en (té) veel kleine tripjes binnen Europa.
Een extreem vroege ochtendwandeling is voor mij de top. De wereld op z’n mooist en geen volk buiten. Namiddag snak ik dan wel naar dutjes, maar zo erg is dat nu ook weer niet he?
