Denk eens even na. Ben jij op je laatste reis in een MacDonalds gaan eten? Of dronk je misschien een koffie in een Starbucks? Ik zit in een Starbucks in Sofia terwijl ik dit begin te typen. Het valt niet goed te praten. Sorry.

Dit geen haatcampagne tegen Starbucks of MacDonalds. In feite kan je de merknaam aanpassen naar elke keten die je je kan voorstellen. Dit is een pleidooi voor de lokale economie . Voor het aanpassen aan de lokale cultuur. Voor avontuur.

Maar dus… Ik zit in de Starbucks. Niet m’n eigen keuze, want het is voor een souvenir dat aan iemand beloofd is. 

Het eerste kwartier passeren er 25 klanten. Ik tel het aantal toeristen en het aantal Bulgaren. Eindstand? 25-0 in het voordeel van de toeristen. Of moet ik zeggen: in het nadeel van de Bulgaren? 

Ze praten allemaal Engels of Frans en één groepje zelfs Chinees. Ze zien er allemaal rijk uit. Een roze hemd van Ralph Lauren. Een blitse zonnebril. Tokkelen op hun iPhone die ze liefst nog even bijladen in één van de vele stopcontacten. Ze lijken boven de stad verheven. Zo is Sofia niet. 

In het park naast de Starbucks, Crystal Garden, staat een koffieautomaat. Daar staan de Bulgaren. Het kost 0.60 lev voor een koffie. In eurocenten uitgedrukt: 30. En het is ook prima koffie, weet ik uit ervaring.

De 25 Starbuckers daarentegen betalen gigantische bedragen. En ze geven dat geld aan een multinational in plaats van aan een lokale onderneming. Waarom betaal je 3 tot 5 keer zoveel aan een multinational? Waarom gaan we op reis in een vreemd land om dan naar onze vertrouwde ketens te gaan? Het is mij een raadsel. 

Is het onze gewoonte? Want dat zijn we, gewoontebeestjes. Of is het de marketing van de ketens? Die staat ook op punt, wereldklasse. Ik snap het niet goed. En ik zou zeggen: stop ermee! 

Verlaat de figuurlijke toeristensnelweg die je in elke grote stad hebt. Begin te wandelen, gewoon weg uit het centrum. Windrichting is ondergeschikt. Doe dit een minuut of 7 en begin DAN eten te zoeken. 

Wedden dat het een leukere ervaring wordt? 

Ik deed het in Plovdiv en kwam uit op een schaduwrijk terras waar enkel Bulgaren zaten te lunchen aan belachelijk lage prijzen. 4,25 euro, inclusief een (Bulgaarse…) pint van een halve liter. 

https://www.instagram.com/p/B1GPYihoODL/

Ik deed het in Porto en kreeg een willekeurige dagschotel uit grootmoeders keuken. Letterlijk, want het was de grootmoeder achter het fornuis. 

Ik deed het in Cuzco en heb eerlijk gezegd nog altijd geen idee wat ik toen precies at.  

Weddenschap gewonnen. Het was (ook) lekker. Het was veel goedkoper. Maar vooral: het was een ervaring.

Denk nu nog eens even na. Ben jij op je laatste reis in een MacDonalds gaan eten? Of dronk je misschien een koffie in een Starbucks? Bedenk jezelf eens. Er zijn betere plaatsen.

Over gastblogger Toon

Ik noem mezelf een reisliefhebber en content creator, om maar eens een hippe term te gebruiken. Professioneel maak ik filmpjes, als hobby pen ik wat reisschrijfsels neer en schiet ik plaatjes. 

https://www.instagram.com/p/B0BjIjqo_Rw/

Mijn échte reiscarrière begon in 2014 met een soloreis van Ljubljana naar Athene. Nadien volgden jaarlijks één grote reis buiten Europa en (té) veel kleine tripjes binnen Europa. Het reizen is door bouw- en babyplannen een beetje teruggeschroefd, maar België (en zéker Limburg!!!) is natuurlijk ook mooi. 😉 

Een extreem vroege ochtendwandeling is voor mij de top. De wereld op z’n mooist en geen volk buiten. Namiddag snak ik dan wel naar dutjes, maar zo erg is dat nu ook weer niet he?